Anlamadığın, bilmediğin şeyi nasıl yönetebilirsin ki?
İhtiyaçla buluşmak gerekir öfkemizi anlamak için…
O kadar da kolay değildir bu buluşma. Kaçar senden. Saklanır. Gelmez bir türlü buluşmaya. Güçlü olmak adına göstermez kendini öyle bir anda. Saklanır, gizlenir derinlerde bir yerlerde.
Bilemezsin o anda ne olduğunu.
Sadece oradadır ve vardır.
Sen duygularınla hareket ederken, belki de cebelleşirken, otomatik pilot almış seni başka diyarlara götürmüşken, özünde, nüvende, kendi ininde, mağaranda bekler seni ihtiyacın…
Sen bağırırsın, çağırırsın, sonra belki pişman olur; belki oh be rahatladım dersin, her ne olursa olsun, sonuçta duygunu yaşamış ve sadece orada kalmışsındır.
Oysa ki kendinle bağlantı kurman için duygunun derinine inmek, altındaki ihtiyacınla buluşup kucaklaşabilmen gerekmektedir.
….
Şiddetsiz iletişimden ilhamla hazırlanan bağlantı dansı eğitimimi alalı 3 yıl oldu. 2. Modülünün geçenlerde açıldığını görünce içimde bir sevinçle hemen başvurmuştum,
‘Öfkeni anla seçimlerinle mutlu ol’ yolculuğumuz 5 haftasını devirmiş,4 haftalık pratik kısmına geçmiştik.
Öfke pratiklerimizin vaka analizinde kendi öfkelendiğim bir konuyu ortaya attığımda farkettim ki, sürekli kendimi ifade ettiğimi zannederken aslında ben yoktum orada, sadece duygularım ve kızgınlığımın altında yatan sebepler vardı.
Benim sınırlarım ihlal edildi, bana sorulmadı, beni kimse düşünmedi, bana saygı duyulmadı cümleleri farklı versiyonlarla ağzımdan dökülüyor ama seans sonunda hala ihtiyaçlarımı fark edememiştim…
Çünkü orada ben yoktum kocaman bir öfke bulutu vardı…
Öfkem dile geldiğinde yine aynı sahneler gözümde canlanıyor, yine o büyük öfke anımı tekrar tekrar yaşıyordum.
Peki bana ne oluyor da böyle oluyordum?
Beni tetikleyen davranışlar nelerdi?
Beni böyle öfkelendiren, karşılanmayan ihtiyaçlarım nerelere gizlenmişti?
….
Sonra bir kapıyı araladık madem, ardında ne varmış gel bir bakalım diye kendime koçluk yaparak Marshall Rosenberg Şiddetsiz İletişim kitabında yer alan duygu ihtiyaç listesini elime aldım.
Saygı, merhamet, işbirliği, gözetme ve değer ihtiyacımı farkettim.
Işık yandı psikolojik oksijenimi kendi kendime vermiş oldum.
Empati o kadar önemli ki…
Yeri gelir kendine empati yapmak gerekir insanın..
Artık nefes alabiliyordum.
Öfkemin altında yatan derin ihtiyaçlarımla buluşmanın verdiği hafiflikle daha rahat uyuyacaktım.
…
Evet aslında kimse bencil, düşüncesiz, saygısızca davranmamıştı…
Benim o anki ihtiyaçlarım bunlardı ve karşılanmaması beni öfkelendirmişti.
Sana da tavsiyem eğer sadece öfkelendiğinde önüne gelene bağırıp çağırıyorsan, bir dur bak içine, kendine…
Neye ihtiyacım var bir sor, dinle…
Sakinliğe mi, anlayışa mı, takdir edilmeye, görülmeye mi, ifadeye mi ve daha nicelerine mi….?
…
Öfke duygusuyla yanan bedenine su serpmek istiyorsan ihtiyaçlarını ve duygularını bilmek, tanımak anlamak çok önemlidir…
Ve ilk adım gözlemden geçer…
Gözle bakalım kendini, hangi durumlarda tetikleniyor, neler canlanıyor içinde…
Sonra farkındalığın geliştikçe daha rahat yöneteceksin bu halini…
İyi gözlemler hepimize….
(31.03.2023)
