Deprem herkesi, her şeyi yakıp yıktı.
Geriye yarım kalan hayatlar kaldı…
Koca bir enkaz yıkıldı üstümüze…
Yükü çok ağır…
Ben annen olmadan önce bazı şeyleri anlamazdım.
İnsan anne oluna anlıyor çocuğunu öpmenin kıymetini, saçının teline zarar gelmesin diye mücadele edişini…
Depremde enkaz altında çıkan çocukları görünce anladım.
Peki şimdi ne olacak dedim.
Ailesi yaşıyor mu dedim.
Ne demiş şair; “Acı duyabiliyorsan, canlısın. Başkalarının acısını duyabiliyorsan, insansın.”
Ben acıyı iliklerime kadar hissettim.
Kalbim hiç bu kadar acımamıştı.
O çocukların minicik kalplerine nasıl sığar bu kadar acı?
Ben hamileyken evladımın kalbi benimkinden önce durmasın diye çok dua ettim…
Şimdi bakıyorum evlatlarını kaybeden bir anne görüyorum.
Annesini, babasını kaybeden çocukları…
Yazarken titrediğim şeyleri onlar yaşıyor…
Çok zor çok...
Sözün tükendiği yerdim.
Canım çocuklar, hayat incitmesin sizi bundan sonra…
(18.02.2023)
