Yine geldi vurdu bu coğrafyayı. Hemen hemen her yirmi yılda bir bölgemizi adeta felç eden deprem bu defa çok büyük bir bölgeyi yerle bir etti. Hatay’a üzülürken, Maraş’a ağlıyoruz. Yetmiyor Diyarbakır geliyor, Elazığ ve niceleri. Nereye bakacağımızı bilemez haldeyiz.

Yüzyılın en büyük felaketi olarak tarihe geçecek belli ki bu olay. Her anı hatırlanacak yıllar bile geçse üstünden. Enkaz altında kalanlara söylenen ‘Sesimi duyan var mı?’ cümlesi hafızamızdan uzun süre silinmeyecek. Gece rüyalarımıza girecek.

Hatayspor’un teknik direktörü Volkan Demirel’i futbolculuğu döneminde hiç sevmezdim. İnanın depremle ilgili ağlayarak çektiği videoyu ağlayarak izledim. Nefretimden zerre bir şey kalmadı artık.

Ne yana baksak acı, ne yana baksak hüzün var artık. İçimizden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Tek bildiğimiz şey dua etmek, ağlamak, biraz da yardım etmek.

Derdimiz çoktu ya hani depremden önce hatırladınız mı? Ufacık şeylerle sevdiklerimizin kalbini kırmak ne de kolaydı. Biraz paramız asalsa dünya yıkılacak gibi hissederdik. Milyonluk arabalarımız yetmez haldeydi, daha iyisi olmalıydı! Evlerimiz 5-6 odalı olmazsa olmazdı hatırladınız değil mi! Her şey ama her şey kötüydü depremden önce. Psikolojimiz küçücük şeylerle bozulurdu!

Deprem olduğundan beri kimsenin derdi kalmadı gibi. Gerçek bir dert tüm boş dertlerimizi silip geçti.

Şimdi her şeyimizle ‘sesimizi duyan var mı’ diye bağırıp bu soruya verilecek cevaba ihtiyacımız var…

 (24.03.2023)